Via Cook Strait naar Cook Islands

Hallo daar!

Wie zegt dat er maar 24 uren in een dag zitten? Drie weken na de vorige blog werd het voor ons tijd afscheid te nemen van Nieuw-Zeeland en verder te vliegen naar de Cook Islands. Tijdens onze vlucht op 2 februari passeerden we de datumgrens, waardoor we op 1 februari op de Cooks aankwamen. Gek! We hebben dus 1 en 2 februari zowel in Nieuw-Zeeland als hier op de Cook Islands meegemaakt en in plaats van 12 uur voor, lopen we nu 11 uur op jullie in Nederland achter. Het eiland waar we verblijven, Rarotonga, is prachtig en het is dan ook absoluut geen straf om hier de komende week lekker uit te rusten. Als we onze kamer uitlopen, staan we binnen een paar stappen op het witte strand met palmbomen, vanwaar je uitkijkt op de azuurblauwe zee. Weer heel anders dan de variërende landschappen die we in Nieuw-Zeeland hebben gezien. Die waren trouwens ook prachtig en omdat we de afgelopen weken natuurlijk niet stil hebben gezeten, willen we jullie de verhalen van Nieuw-Zeeland dan ook niet onthouden.

Aan het einde van de vorige blog waren we gebleven bij Queenstown. Deze plaats stond in de Lonely Planet omschreven als drukke stad, maar deed ons eerder denken aan een schattig wintersportdorpje. Wij wilden hier graag naar de film The Hobbit, die in Nieuw-Zeeland opgenomen is. Eens kijken of we wat landschappen konden herkennen! Met een grote bak popcorn op schoot (tja, dat hoort er nou eenmaal bij) begonnen we aan de film en hoewel we wel duidelijk de Nieuw-Zeelandse omgevingen voorbij zagen komen, konden we niet echt zeggen welke scene waar was opgenomen. Die bak popcorn moest er natuurlijk ook weer af, en dus hebben we de volgende dag in het Mount Aspiring National Park de 4 uur durende Rob Roy Track gelopen. De wandeling zelf was door bos en langs riviertjes, maar het eindpunt was echt verbluffend mooi: een groene vallei met watervallen, groene bergen en daarnaast een zwarte, rotsachtige berg met sneeuw en ijs. Dat contrast was echt adembenemend. Elke keer denken we dat we het mooiste landschap van Nieuw-Zeeland nu wel gezien moeten hebben, maar het land verbaast ons steeds weer opnieuw. Alleen de Fox Glacier en de Franz Josef Glacier vielen ons een beetje tegen. Vanaf een afstandje was er eigenlijk maar weinig ijs van de gletsjers te zien, maar misschien zou het van dichtbij beter zijn. We hadden in brochures gezien dat je guided tours kon doen waarbij je door de mooiste ijsholtes zou lopen, dus daar wilden we meer van weten. De tours van een halve dag waren nog wel betaalbaar, maar de gids vertelde ons heel eerlijk dat de mooie sculpturen de afgelopen weken waren weggesmolten en dat je ze alleen nog kon zien als je met een helicopter verder de gletsjer op zou gaan. Ehh ja, $395 pp is dan wel een beetje een dure grap als je nog een paar weken voor de boeg hebt. In plaats daarvan besloten we, na een paar wandelingen in de buurt, dat we de volgende dag maar even lekker zouden relaxen in de hot pools. Hier zijn we helemaal tot rust gekomen en na een paar uur verlieten we helemaal gerimpeld het bad. 

De volgende bestemming die op het programma stond, was het Abel Tasman park. Sam zou de volgende dag jarig zijn, dus kochten we alvast een taartje en andere lekkere dingetjes in. Ondanks dat alleen Lisanne op verjaardagsvisite kon komen, moest er natuurlijk wel een beetje een feestje van gemaakt worden! Toch was het thuisfront er wel een beetje bij, want Lisanne bleek al twee weken een enorme verjaardagskaart met zich mee te zeulen. Deze was naar Victor in Sydney gestuurd en gelukkig net op tijd (lees: een half uur voordat wij naar het vliegveld vertrokken) aangekomen en toen stiekem doorgesmokkeld naar Lisanne. Een grote verrassing voor Sam! Ook was de campervan versierd met Happy Birthday slingers, dus de feeststemming zat er goed in. Met de watertaxi gingen we Abel Tasman in, om vervolgens via een 7 uur durende wandeling terug te lopen. We hadden supermooi weer en Abel Tasman was prachtig, met de goudgele stranden en regenwoud in het binnenland. Aan het einde van de dag hadden we wel zere voeten. De pijn bleek niet ongegrond, want Sam had twee enorme blaren op zijn tenen en Lisanne op haar hielen. 's Avonds zijn we lekker uit eten geweest en als je de twee weken ervoor alleen maar rijst of pasta hebt gegeten, kies je natuurlijk voor een flink bord spareribs! 

Een paar dagen later gingen we naar Kaikoura voor Sam's verjaardagscadeau: we zouden gaan zwemmen met dolfijnen! Dit was echt een van de meest bijzondere ervaringen tijdens onze reis. Vantevoren werd ons verteld dat er geen garantie voor dolfijnen was: de dusky dolphins zijn 100% wild, worden niet gevoerd, niet gelokt en het kan dus voorkomen dat de dolfijnen niet geïnteresseerd zijn in de mensen in het water. Half 6 's ochtends was volgens de dame achter de balie de beste tijd om met dolfijnen te zwemmen, omdat ze dan net gegeten hebben en dan vaak willen spelen. Dat bleek gelukkig ook zo te zijn. Na een korte vaartocht zagen we een grote groep dolfijnen en mochten we het water in. Direct kwamen er tientallen dolfijnen om ons heen. En dan ook echt vlak om ons heen. Soms schoten ze met z'n vieren op zo'n 20 centimeter afstand langs je heen. Als je dan rondjes ging zwemmen, zwommen ze met je mee, en als je dan de andere kant op ging, deden zij dat ook. Heel bijzonder om zo echt contact te hebben en dat ze zo geïnteresseerd zijn, zonder dat ze daarvoor gevoerd worden. Ze waren heel speels en worden niet voor niets de acrobaten van de zee genoemd, want je zag ze overal springen en zelfs salto's maken. In totaal hebben we (naar inschatting) wel drie kwartier met dolfijnen kunnen zwemmen en bij elkaar wel honderden dolfijnen gezien. 

Na Kaikoura was het tijd om de Cook Strait over te steken met de ferry en het Noordereiland te gaan bekijken. We kwamen aan in Wellington en hebben daar een paar uur rondgelopen in het Te Papa museum. 's Avonds sliepen we in het Kaitoke park, dat de filmlocatie vormde voor Rivendell (het elfendorp) in Lord Of The Rings. Wij verwachtten een mooie groene vallei te zien met watervallen, maar niets bleek minder waar. Het was slechts een klein stukje bos en leek in de verste verte niet op het sprookjesachtige landschap uit de film. Allemaal gephotoshopt, haha! Wel stonden er bordjes met verwijzingen naar bomen die je in de film nog wel echt kon herkennen. 

Iets wat we allebei heel graag wilden doen, was de Tongariro Crossing, die in de Lonely Planet staat omschreven als een van de beste one-day-walks in Nieuw-Zeeland. De tocht is 18 kilometer en voert je langs en over vulkanen. Normaal is de wandeling één richting op, maar nu konden we we maar tot halverwege lopen en moesten we dezelfde weg weer terug. Eén van de vulkanen was namelijk actief (in 2012 nog uitgebarsten) en dat was goed te zien aan de rook die uit de krater kwam. Het landschap was echt heel mooi en ruig, met grote brokken gesteente. Eenmaal aan de top hadden we uitzicht op prachtige blauwe en groene meren, waar overigens een flinke eierlucht vanaf kwam. 

Na een dag van flinke inspanning reden we verder naar Taupo, waar we een lekkere warme douche hebben genomen en de volgende activiteit hebben geregeld: skydiven! Dit was echt supergaaf en gaf je een echte adrenalinestoot. Na een korte uitleg en een filmpje trokken we onze pakken aan en liepen we samen met onze skydivemasters naar het vliegtuig. Je springt natuurlijk niet in je eentje, maar zit vast aan iemand die al heel vaak gesprongen heeft en precies weet wanneer hij de parachute moet openen. Het vliegtuig steeg op en klom langzaam naar 12000 voet (=4 kilometer hoogte). Sam was als eerste aan de beurt: zitten in de deuropening, even lachen naar de camera en zoef... weg was ie! Lisanne zag 'm met een noodgang uit het vliegtuig vallen maar had toch nog steeds heel veel zin om zelf ook te gaan. Vliegtuig uit, een paar keer over de kop en daarna met je gezicht (en buik) omlaag in vrije val, wat waanzinnig! Even later ging de parachute open en hadden we uitzicht over Lake Taupo en de bergen en vulkanen waar we de dag ervoor hadden gewandeld tijdens de Tongariro Crossing. Met een big smile op ons gezicht stonden we (veel te snel alweer) op de grond. 

Na de rest van de dag lekker in Taupo te hebben rondgelopen en te hebben genoten van het prachtige weer, gingen we naar Rotorua. Dit vulkanische gebied staat bekend om de zwavelmeren, modderpoelen en Maoricultuur. Wij zijn hier een dagje naar het dorpje Te Whakarewarewa geweest (probeer dat maar eens uit te spreken, wij kunnen het inmiddels!): een 'thermal village' waar nog steeds Maori's wonen. We hebben een leuke rondleiding gehad met info over de cultuur (ze stomen bijvoorbeeld hun groenten onder de grond), een cultureel optreden gezien en zijn langs verschillende vulkanische bronnen gelopen. Ook hebben we de bekende Pohutu geiser tot uitbarsting zien komen. De volgende dag zijn we naar Wai-O-Tapu gegaan, een ander park met heel veel gekleurde thermische poelen. Hier was ook de Lady Knox geiser, maar die wordt elke dag 'geactiveerd' met soda poeder. Toch iets minder spectaculair als je weet dat het niet helemaal natuurlijk is. 

We sloten het Noordereiland af met een bezoekje aan de Coromandel regio. Daar zijn we naar Hot Water Beach gegaan. Dit is niet zomaar een strand: je kunt er namelijk tijdens laagtij je eigen hot water pool graven! Gewapend met een schep gingen wij het strand op, waar nog tientallen andere mensen stonden te graven. Je moet de juiste plek zien te vinden, want één meter teveel naar links of rechts betekent een koud bad. Na een paar pogingen had Sam een goede spot gevonden en even later zaten we in ons eigen natuurlijke warmwaterbad. Zeker niet verkeerd!

De dag erna was het tijd om afscheid te nemen van onze campervan, waar we vier hele fijne weken in hebben gehad en die ons zonder problemen van Christchurch naar Auckland heeft gebracht. De laatste nacht sliepen we in een hotel. Ondanks dat we prima geslapen hebben in de campervan, was een echt bed toch ook wel weer lekker! We hebben heerlijk uitgerust, zodat we fris aan onze reis naar de Cooks konden beginnen. Deze bestemming bevalt ons uitstekend! We werden verwelkomd door Papa Jake die met zijn Ukulele (soort kleine gitaar) alle toeristen verwelkomd op het eiland Rarotonga. Zaterdagochtend zijn we naar de markt gegaan om lekker verse groenten en vers fruit te halen. Gisterochtend hebben we een kerkdienst bijgewoond. We hadden al van een ander stel als tip gekregen dat dat heel leuk zou zijn, omdat de zang echt prachtig is. Dat was inderdaad zo. Er was geen koor, maar alle mannen en vrouwen die de kerk bezochten zongen tweestemmig liedjes in Maori. Net een soort gospel. Na de dienst werd er voor de toeristen een gratis lunch geserveerd met met vers fruit en zelfgebakken cakes/taart/brood. We hebben heerlijk gesmikkeld en daarna de calorieën er weer afgezwommen. We willen nog kijken of we kunnen duiken, kanoën en fietsen, maar vergeten zeker niet om ook lekker uit te rusten op het strand. Nog even relaxen hier op de Cook Islands, dan een roadtrip in Amerika langs een aantal National Parks en op 21 februari zetten we weer voet op Nederlandse bodem. De laatste weken zijn voor ons ingegaan en het zit er alweer bijna op. We kijken ernaar uit om jullie weer te zien, maar genieten ook zeker nog volop van de tijd die we nog hebben. 

Tot eind februari! 

Liefs,
Sam & Lisanne